joaquim emilio da silva pereira, 1956’da portekiz kulüplerinden penafiel ile anlaştı. 18 yaşından küçük olduğu için, sözleşmeyi onun yerine babası imzaladı. bu sene tarihinde beşinci kez en üst kümeye çıkan penafiel, o zamanlar yalnızca beş yıllık bir kulüptü.

bir ay sonra 76 yaşını dolduracak olan pereira, hâlâ aynı kulüpte. artık veteranlar takımında forma giyiyor.

10 numara pozisyonunda oynayan pereira, genç takımda sadece beş maça çıktıktan sonra, yeteneği fark edilince a takıma alındı. o zamanlar ayda 5 dolar kazanıyordu. dönemin şartlarına göre portekiz’de bu maaş gayet iyiydi.

para onun için hiçbir zaman öncelikli olmadı. penafiel’de geçirdiği süre boyunca yeni bir sözleşme imzalamadı. tabii ki maaşı birçok kez arttı ama bu, hep sadece sözlü anlaşmalar üzerine gerçekleşti.

al jazeera’ye konuşan pereira, “başkanlara ne kadar maaşın bana yeteceğini söylerdim. onlar da kabul ederdi. o zamanlar söz senetti” diyor.

büyük takımları reddetti

porto, benfica, sporting, boavista ve guimaraes farklı dönemlerde pereira’yı transfer etmek istedi ama o, penafiel ile arasında bulunduğunu söylediği “ebedi bağa” sırtını hiç dönmedi.

bu teklifleri reddetmesi yüzünden, alt kümelerden en üst lige yükselme fırsatını da tepti. futbol aşkının her şeyden önce geldiğini söyleyen pereira, "penafiel yüksek bonservis tekliflerine rağmen beni bırakmayarak bu aşkın karşılıklı olduğunu gösterdi” diye konuştu.

taraftarların pereira aşkı, yöneticilerinkinden de büyüktü. pereira’nın transferi için kulüple görüşmek isteyen bir porto yöneticisi neredeyse taraftarlardan dayak yiyecekti. guimaraes’in transfer teklifini engelleyen de yine geniş kapsamlı bir toplantı düzenleyen taraftarlar oldu.

pereira bu takıma gitmeyerek 250 dolarlık bir maaşı tepmişti. bu maaş o yıllarda tam bir maddi özgürlük anlamına geliyordu:

“çok para kazanabilirdim. tabii yine de bugünkü futbolcuların kazandıklarıyla karşılaştırılamazdı. bugünkü oyuncuların maaşlarını hesaplayamıyorum bile. attığı bir golden sonra yeni transfer olduğu takımın armasını öpen bir futbolcu gördüğümde bunun bir soytarılık olduğunu düşünüyorum. onların tek derdi para.”

pereira, çocukken babasına terzi dükkanında, annesine de ev işlerinde yardım ettikten sonra kalan kısıtlı zamanını sokakta futbol oynayarak geçiriyordu. bezden yapılan topları teperek...

beş çocuktan ikincisi olan pereira, sadece dördüncü sınıfa kadar okudu.

ikinci dünya savaşı’na denk gelen çocukluğunda bolca sorun yaşadı. bu sorunlardan kaçmak için nehir kenarına gidip futbol oynuyor ve bunu yaptığı için de sorun yaşıyordu. penafiel tarafından keşfedilmesi de nehir kenarında futbol oynarken oldu.

kulübüne o kadar bağlıydı ki, takım deplasmanda kaybettiğinde utancından şehir merkezinden geçmemek için eve başka yollardan gidiyordu.

sarı kart bile görmedi

pereira’nın profesyonel kariyeri 1986’da sona erdi. portekiz futbol federasyonu, 20 yılda 600 gol atan ve bir kez bile sarı ya da kırmızı kart görmeyen bu futbolcuyu özel bir ödülle onurlandırdı.

pereira'ya bakınca, gelecek ay 76 yaşını dolduracağını anlamak güç. ona göre bu kadar sağlıklı kalmasının sırrı, futbola duyduğu aşk:

“kendi kendime antrenman yaparım. en az bir saat koşar ve zıplarım. kendisi de bir futbolcu olan torunumla futbol oynarım. gerçi o benimle kıyaslamasınlar diye formasına soyadını yazdırmıyor.”

pereira, penafiel bünyesindeki tüm yaş grubu takımlarına teknik direktörlük yaptı. yakın zamanda, kadrosunda da yer aldığı veteran takımının teknik direktörlüğüne getirildi:

“onlara bir şey öğretmeme gerek yok çünkü zaten her şeyi biliyorlar. bir veteran gibi oynamaları gerekir. bir veteran ayağında top tutarak oynar. biz 18 yaşındaymışız gibi koşamayız. aksi halde birkaç dakika içinde ölmüş oluruz.”

pereira ne zaman emekliye ayrılacağını bilmiyor. ama penafiel aşkı sayesinde gidebileceği yere kadar gideceğinden emin.

kaynak: al jazeera