suriye sınırı yakınlarındaki büyükkendirci köyü’nün yolunda bir at arabası görünüyor. arabasında mutfak eşyaları, elbiseler, tuhafiye ve biraz da gıda var. arabanın sürücüsü mehmet acar, ağır ağır köye doğru ilerliyor. tıpkı 15 yıldır yaptığı gibi.

at arabasında 15 yıl

köye girer girmez, kadınlar çevresini sarıyor. kimisi tabak bakıyor, kimisi çaydanlık için pazarlığa başlıyor. fiyatı beğenen de var, beğenmeyen de. acar, mesleği babasından devr almış.

“babamın bu mesleği ne kadar yaptığını ben de hatırlamıyorum. o eşek sırtında yapıyordu, ben at arabasıyla yapıyorum. her gün sabah kalkıyorum, arabamı hazırlıyorum, bütün köyleri tek tek geziyorum.  zor bir iş, ama mecburen yapıyorum. ekmek paramı buradan çıkarıyorum. kimseye muhtaç olmuyorum.”

çerçilik, küçük bir sermaye ile yapılabildiğinden revaçta. vergi alınmaması, işyeri kirası olmaması da mesleğin cazibeleri arasında. günde ortalama 10 köy gezen acar, yolla müşterilerini arttırdığı görüşünde.

“bu yolla ben müşterinin ayağına kadar gidiyorum. müşteri sayım artıyor. borç alan da oluyor, peşin alan da.”

yeni müşterileri suriyeliler

Acar’ın atarabası küçük bir dükkanı andırıyor, en büyük farkı seyyar olması.

[[Fotoğraf:Özgür Tomakin/Al Jazeera Türk]]

acar’ın bugünlerdeki müşterileri kobani’den gelen sığınmacılar. büyükkendirci köyüne sığınan fatima ikbal de alışverişini acar’dan yapıyor.

“biz yol bilmiyoruz, dil bilmiyoruz. çarşıya gidemiyoruz. çerçilerin sayesinde bir çok şey alabiliyoruz. çarışya gitmekten kurtuluyoruz. bize lazım olan zaten mutfak eşyalarıdır, kap kacaktır. onlar da var”

büyükkendirci köyündeki işlerini tamamlayan acar, bir sonraki köye doğru ağır ağır yol alıyor. kendisi mesleği babasından devraldı, ama çocuklarına bırakmaya niyetli değil.

kaynak:al jazeera