ayrımcılık hep vardı. buraya geldiğimiz ilk günden itibaren vardı. biz tam o ayrımcılığı yerine oturtamıyorduk. artı zannediyorum o biraz da o ekonomik ilişkilere de bağlıydı. yani insanlar kendilerini ekonomik olarak -özellikle burada beyaz almanları kastediyorum- kendilerini iyi hissettikleri zaman daha insancıl oluyorlar. bu daha da kötüye doğru, kriz yaklaşınca sorunu başkalarında aramaya çalışıyorlar. yani asıl krizin kökeni, nedeni, nereden kaynaklanıyor; kapitalizmle ilgisi var, büyük işverenler mi bizi işten çıkarıyor? o gözle bakmıyorlar. o orada çalışacağına, bak ben çalışabilirim gözüyle bakıyorlar, oradan kaynaklanıyor. artı, zamanla sadece günlük bir ırkçılıkla karşılaşmıyorsunuz. daha çok devlet kesimlerinde, devlet dairelerinde kanunlar yani yabancılar kurumsal olarak ayrımcılığa maruz kalıyor. bunlar yasal olarak var. sadece yasaların dışında bir devlet kurumundaki memur sana ırkçılık yapmıyor. bu ırkçılık yasalar ile de korunuyor. yabancılar yasasını ele alalım. bu yasa insanları 1., 2., 3. sınıf insan kategorisi yaratıyor. belli bazı sigortalar mesela yabancıları almıyor. bunlar da kurumsal ırkçılık sayılabilir. bunun dışında ırkçılığı sadece sağ partilere mesela aşırı sağcı partilere indirgemek de doğru değil. demokratik partiler içerisinde olup da ırkçılık yapan kimseler de var. lakin onlarca yapılan ırkçılık fikir özgürlüğü, düşünce özgürlüğü olarak değerlendiriliyor. bu konuda zaten federal almanya birleşmiş milletler (bm) irkçılıkla mücadele komisyonu'ndan ihtar da aldı. bu tür görüşlere sadece fikir özgürlüğü kapsamında bakmamak lazım. bunun altında ırkçılık yatıyor. ben kendim şahsen gündelik hayatta da karşılaştığım ırkçı muamelelerden rahatsızlık duyuyorum. 

benim kişisel deneyimim ayrımcılık yapan pek çok insanın olduğu yönünde. nefret mesajları aldığımda bunları kamuoyu ile paylaşıyorum. bunlar bazen o kadar aptalca olabiliyor ki, bunlara sadece gülüp geçmekle yetiniyorum. benim iran’da doğduğum ve büyüdüğümü içeren mesajlar. mesela ‘seni pislik arap, kendi ülken olan türkiye’ye git’ gibisinden mesajlar. bunlar coğrafya bilgisi olmayan insanlar. bunları ciddiye almaya çalışıyorsunuz ve elbette ki ciddiye alınmalı lâkin burada mühim olan bu insanların hayatınıza egemen olmasına ya da baskı altına almasına izin vermemek.  dünya üzerinde resmi makamların hakkında konuşmak istemedikleri 3 fenomen var. doping, yolsuzluk ve irkçılık meseleleri. almanya’da da bu böyle. alman tarihinde yaşananlar nedeniyle ayrımcılık meselelerinin konuşulması ve ırkçılığa karşı mücadele verilmesi her birey için bir görev olmalı. ben de bunun için çalışıyorum.  bir taraftan ben milletvekili sıfatım nedeniyle ayrıcalıklı bir konumdayım. bu husus, benim bütün hayatımı etkilemiyor. ama diğer yandan nsu örgütü (neonazi yeraltı örgütlenmesi) tarafından işlenen terör cinayetlerine baktığımızda, hiç kimse birkaç yıl önce böyle bir vakanın almanya’da gerçekleşebileceğine ihtimal vermezdi fakat şimdi biliyoruz ki devlet kurumları o kadar aciz kalmış ki, bu örgüt cinayetlerine devam edebilmiş. bunun bilincine varmalı ve işimize devam etmeliyiz. bu hususları bundan böyle daha hassas ele alacak güvenlik ve istihbarat  kurumları oluşturmalıyız. şimdilerde biliyoruz ki istihbarat yetkililerimiz bu cinayetlerdeki ırkçı motifleri göz ardı etmiş ve bu da kanıtlandı. bu ülkede yani almanya’da çok sayıda ırkçılık olayı yaşanmakta ve buna karşı mücadele etmek zorundayız. 

çocuklar dünyaya gelince bir milletin çocuğu olarak değil çocuk olarak ülkeye gelir. almanya’da da yaşayan insanlar ilk başta insan olarak yaşıyorlar. buranın, bu devletin bir parçası olarak yaşıyorlar. o yüzden ama bazıları her zaman bizim siyah saçımızı, doğduğumuz yeri görüyor. yani ne dediğimizi duymuyor ama kendilerinin sadece farkettiği şeyleri görüyorlar. ben de siyasal hayatımda olsun, özel hayatımda olsun bazı şeyleri yaşıyorum. bu bazen ev ararken mesela ‘siz yabancısınız, yeterince paranız var mı’ sorularıyla muhatap oluyorsunuz. bankadan kredi alırken, işyeri ararken her gün yaşadığımız günlük yaşamda yaşadığımız bir ayrımcılık var. bugün biz buranın insanıyız, burada bu hakları biz hak ettik. vergimizi burada veriyoruz. 

mesela alman basınından biri bana bir soru sordu. ‘sizin 4 yaşında bir kızınız var. kendisini bir müslüman ve bir türk olarak nasıl hissediyor?’ diye… yani bu sorunun ne kadar aptal olduğunu kendisi bile fark etmedi. 4 yaşındaki bir çocuğa ilk başta damgasını vurup, sadece 4 yaşında bir çocuk olduğunu görmemezlikten geldi. bu damga ile tabii ki bir taraftan yaşamak zorundayız. öbür taraftan da ama biliyorsunuz bizim türkçe’de güzel bir lafımız vardır. ya bu deveyi güdersin ya da bu diyardan gidersin. bu diyardan gidemediğimize göre bu deveyi güdüyoruz. 

her başlangıç gibi benim de almanya’daki başlangıcım kolay olmadı. türkiye’den buraya geldiğiniz zaman burada birtakım haklarınızın olmadığını görüyorsunuz. örneğin ben üniversite mezunu birisi olarak buraya geldim. türkiye’de yaptığım eğitimi üniversite kabul etmesine karşın çalışma piyasasında kabul edilmedi.  ama genellemeler yapmak bence doğru değil. burada kurumsal ayrımcılık derken bulunduğunuz kurumlara  da bağlı. vardır, yoktur gibi bir kesinlikten çok gündelik hayatta yaşadığınız birtakım olaylardan yola çıkarsanız var. örneğin siz adınız ali olarak bir yere mühendis olarak başvurduğunuzda notunuz 1 -buradaki en iyi not- olsa da iş görüşmesine çağrılmıyorsunuz. böylesi benzer birçok olayları duyuyoruz. adını değiştirip tekrar alman adı ile başvurduğu zaman aynı yere iş görüşmesine çağrılması söz konusu bu kişilerin. buradan yola çıkarak kurumsal bir ırkçılık var demek ne kadar doğru o tartışılır. mutlaka böylesi olaylar vardır.