londra’da üç mevsim birden yaşanıyor. bir an üşüyorsunuz, sonra güneş yakıyor, ardından yağmur çiseliyor. chelsea-galatasaray maçı öncesi sokaklarda gördüğümüz insanların ruh hali de hava kadar değişken.

chelsea’den nefret eden arsenal taraftarı taksicimiz bile, işleri açıldığı için, ‘maviler’in yola devam etmesinden memnun. bir de drogba’yı görmekten… mancini, sabah oyuncularını thames nehri kenarındaki parkta yürüyüşe çıkarmış. “manchester city’yi çalıştırırken buraya geldiğinde de aynı şeyi yapardı” diyor taksicimiz.

ilk maçta türk taraftarlarının dilinde mourinho vardı. rövanşta ise chelsea taraftarlarının dilinde doğal olarak didier drogba var. stadın etrafında fildişi sahilli oyuncunun birçok fotoğrafını görmek mümkün. maç atkısı satan bir ingiliz, drogba’nın ya kafayla ya da serbest vuruştan gol atacağına inanıyor. “gol atarsa sevinmeyecekmiş” diyorum. “bir zahmet” der gibi bir ifade beliriyor yüzünde.

taksiciler ve chelsea taraftarları gibi, maça bilet bulabilen galatasaray taraftarları için de hava güneşli. trafalgar meydanı’nda buluşup şarkılar eşliğinde stada ilerliyorlar.

madalyonun diğer yüzünde, bilet bulamayan taraftarlar var. sayıları çok fazla. aralarında türkiye’den gelen de var, avrupa’nın diğer şehirlerinden gelen de... sabah saatlerinden itibaren stamford bridge’in etrafında tur atıyorlar. gazeteci olduğumuzu söylediklerimizin çoğundan, basın kartımızı kiralamamız için teklifler alıyoruz!

fransa’dan gelen serkan gül ve arkadaşları “hiçbir deplasmanda bu kadar zorlanmıyoruz” diyor. real madrid, braga, sturm graz ve schalke deplasmanlarında bir şekilde ev sahibi tribünlere sızmayı başarmışlar. ancak chelsea’nin, kulüp üyeleri dışındakilerin bilet almasını çok zorlaştıran politikası hepsine engel olmuş.

talep bu kadar yüksek olunca, karaborsa fiyatları da uçmuş durumda. karşılaşmadan üç saat önce bir türk taraftar biletini 400 sterline veriyor. yanındaki taraftarın yüzü ekşiyor: “chelsea tribünlerinden biletler bu fiyata satılıyor zaten. istese bin sterline bile satabilirdi.”

galatasaray atkılarıyla üç kişilik güleç bir aile yaklaşıyor. gebze’den gelmişler. biletleri varmış. anne sevgi çiler’e fanatik bir taraftar olup olmadığını soruyorum. “ben maçı oğlumun yerine izlemeye geldim” diyor. oğlunu bir buçuk sene önce trafik kazasında kaybetmiş. görkem fanatik bir galatasaray taraftarıymış. “evlat işte” diyor sevgi hanım, “insana her türlü duyguyu aynı anda hissettiriyor.” vedalaşırken, bugün hemen her taraftardan duyduğumuz dileği eklemeyi de ihmal etmiyor: “inşallah kazanırız.”

kaynak: al jazeera