rio'nun iki gün aradan sonra beklediği asıl an gelmişti. brezilyalılar, her ne kadar 1950 yılında ev sahipliği yaptıkları kupanın travmatik anılarını hala atlatamamış  olsalar da, bunu gizlemeyi iyi başarıyor olmalılardı ki, copacabana'da kaygısız bir karnaval havası esiyordu.

takımlarının kupanın başından beri sergilediği oyuna rağmen, hiçbir brezilyalı'da, kupanın favorilerinden almanya'nın taraftarlarında bile sabah gördüğüm sıkıntının ve endişenin zerresi yoktu.

rio'lular bu tip organizasyonlarda izleyicilerin bir arada maçın keyfine varması için kurulan fanzone'ların belki de en güzellerinden birinde, copacabana'da anın keyfine varıyordu.

tıpkı 18 yaşındaki luizia'nın yaptığı gibi…

favelalardan birinde oturan ve bu alanın temizliğinden sorumlu işçilerden biri olan luizia, yanaklarına ülkesinin bayrağındaki renkleri sürerken gururluydu.

turnuvanın başından bu yana en az takımlarının oynadıkları etkili futbol kadar konuşulan kolombiyalı taraftarlar da maçtan ümitliydi.

kolombiya'dan gelen ve 50 yıldır evli olduklarını söyleyen sorenos çifti, brezilya karşısında iyi bir sonuç alacaklarına emindi.

rio'da yerli taraftar “ya kaybedersek" diye düşünmüyor olabilirdi ama benim aklımdan bir gazeteci olarak bu soru hiç çıkmıyordu.

kaldığım kısa sürede kulağıma gelen haberler, kötü bir sonuç alınması halinde, protestoların daha önce hiç olmadığı kadar şiddetleneceği yönündeydi. polisin bir tarafı tamamen trafiğe kapatılan plaj boyunca uzanan caddede aldığı önlemlerden, aynı ihtimal üzerine onların da yoğunlaştığı anlaşılıyordu.

bu durumda bana, sonuç ne olursa olsun, buradaki herkes için en iyisini dilemekten başka bir seçenek kalmıyordu.