minik azra’yla beraber hava ambulansla ankara’ya sevk edilen anne semiha karaduman enkaz altında geçen saatlerini ve yaşadıklarını uçakta anlattı.

 

yıkıntıların arasındaki umut dolu saatleri hatırlayan anne karaduman, iki yıl önce evlendiği eşi ile sivas'ta yaşadığını ve depremden yaklaşık bir ay önce erciş ilçesinde oturan kayınpederi ve kayınvalidesini ziyarete gittiklerini söyledi

 

 

erciş'e geldiklerinde doğumun yakın olduğunu anlatan karaduman, doktorların ''29 ekim'de doğacak'' dediği bebeğinin, erken doğumla 10 ekim'de dünyaya geldiğini ifade ederek, bebeğe ‘azra’ adını verdiklerini anlattı.

 

karaduman, “iyi ki erken dünyaya gelmiş. eğer doktorların belirlediği tarihte doğacak olsaydı deprem sırasında karnımda olacaktı ve enkaz altında hem benim, hem de bebeğim için daha büyük sıkıntı olacaktı. azra dünyaya erken geldiği için sağlık sorunlarım da azaldı ve enkaz altında iki gün süresince dayanabildik” sözleriyle azra’nın erken doğumunun kendileri için bir şans olarak değerlendirdi.

 

bebeğin bakımı için kayınvalidesinin yanında kalmaya karar verdiklerini anlatan anne karaduman eşi, kayınpederi ve kayınvalidesi ile evde bulundukları sırada depreme yakalandıklarını belirtti.

 

 

uçaktaki yolculuk esnasında gözlerini azra’dan ayırmayan ve sık sık bebeğinin sağlık durumunu soran karaduman, depremin yarattığı sarsıntı başladığı sırada azra’nın kucağında olduğunu söyledi.

 

anne, enkaz altında geçen zor saatlerde de azra’yı bir an olsun kucağından bırakmamış.

 

kayınvalidesi gülsade karaduman’la birlikte azra’nın hayatta kalması için büyük mücadele verdiğini anlatan anne, enkaz altında bulundukları ilk gün azra'yı emzirdiğini ve sütü ile beslediğini dile getirdi. ancak saatler uzadıkça anne ve bebeğinin işleri de zorlaşmış. semiha karaduman yaşadıklarını şöyle anlatıyor: 

 

“enkaz altında hiçbir şey yiyemediğimiz için sütüm de kurudu. sütüm kuruyunca bebeğimi tükürüğümle besledim. çünkü açtı ve ateşi çıkmıştı. biz açlığa dayanabiliyorduk, fakat onun öyle bir durumu yoktu. bundan dolayı da onu tükürüğümle hayatta tutmaya çalıştım”

 

enkazda çalışma yapıldıkça bulundukları alanın daraldığını ve çıkarılacakları dakikalarda kayınvalidesinin de üzerinde bulunduğunu ifade eden karaduman, kurtarılmaları hakkında da şunları şöyle anlattı:

 

“annem üzerimde olduğu için rahat hareket edemez olmuştum ve vücudumda da ezikler vardı. annemin ayağının üzerinde yığınlar vardı, ben de artık hareket edemiyordum. azra da artık huysuzlaşmış ve sürekli ağlıyordu. fakat yukarılarda çalışma olduğu halde, kimseler sesimizi duymuyordu. sonunda bende de dayanacak güç kalmamıştı. azra da son saatlerde uyumaya başladı. susuzluktan iyice kırılmıştık ve aklıma tek gelen şey su içmek ve mandalina yiyebilmekti. kurtulacağımızdan ümidi kestiğimiz anda küçük bir delikten ışık gördüm ve ışığın geldiği delik büyüdükçe artık kurtulacağımız yönünde umudum arttı. güneşi gördüğüm andan itibaren de allah'a şükürler ettim”